Rodzeństwo. Trudne początki.

Rodzeństwo - szturchańce, kuksańce, kopanie, gryzienie, wrzaski, awantury ale również zabawy, nauka, pomoc, miłość, wsparcie. Jedno słowo a znaczy tak wiele.  

Rodzi się dziecko, prawdziwy cud, opiekujemy się nim, obdarzamy miłością, poświęcamy czas, energię, wkładamy w jego wychowanie całe serce, jesteśmy zawsze dla niego, spędzamy z nim  każdą wolną chwilę. Kiedy decydujemy się na drugie dziecko, nagle świat tego pierwszego zmienia się o 180 stopni, okazuje się, że nie jest już pępkiem świata, mało tego, teraz pępki są dwa!

 

Zanim jednak między dziećmi powstanie więź, trzeba odnaleźć się w nowej sytuacji. Jak to było u Nas?

Już w czasie ciąży starałam się tłumaczyć Jasiowi, że będzie miał brata, że w brzuszku mamy jest dzidziuś. Jednak poza tym, że z chęcią głaskał mój brzuch i dawał całusy, to i tak nie zdawał sobie sprawy ze zmian, jakie nastaną w jego życiu, wraz z pojawieniem się na świecie nowego członka rodziny. I tak w listopadzie 2015 roku urodził się mój drugi synek Staś. Kiedy przyjechaliśmy do domu i go zobaczył był bardzo zdziwiony, chciał go dotykać i to w bardzo niedelikatny sposób np. chciał dotykać jego oczu, co nie było wskazane. Nastąpił moment prawdziwej ekscytacji, fascynacji i ciekawości odnośnie do tego małego człowieka. W domu pojawiły się różne nowe przedmioty dla niemowlaka w tym kołyska i Jasio nie mógł pojąć, że to nie dla niego. Jak to? Rodzice kupili coś nie dla mnie? Kiedy tylko wyjmowałam z niej Stasia, Jaś z prędkością światła wdrapywał się do niej i choć nie mógł wyprostować w niej nóg kazał podać sobie swój koc, żeby w niej spać, wrzucał do niej też swoje zabawki. Na szczęście szybko opanowaliśmy sytuacje i zrozumiał, że tak nie wolno, to jest Stasia łóżeczko, obeszło się bez robienia większej afery. Jednak przed porodem wspólnie bardzo dużo bawiliśmy się, co teraz nie było możliwe. Mój czas został podzielony na dwa. Zdarzało się, że układałam poduszkę do karmienia na nogach a Jaś już na niej (i moich kolanach) leżał zajmując całą powierzchnię, tak aby Staś nie miał już miejsca. Nigdy go nie zganiałam, jakoś dawałam radę nakarmić malucha, nie chciałam żeby Jaś czuł się odtrącony, mniej ważny, szczególnie w tych pierwszych dniach, kiedy oswajaliśmy się z nową sytuacją. Widziałam, że jest "zazdrosny", dzielenie się rodzicami nie było fajne.

Mój mały chłopczyk zaskoczył mnie bardzo pozytywnie! Kiedy wychodząc z domu rozdawał każdemu buziaki (jak ma to zawsze w zwyczaju) Stasiowi też dał, tak sam z siebie. Kiedy młodszy brat bardzo płakał, przyszedł i chciał mu oddać własnego smoczka, próbował go kołysać był bardzo przejęty. Czasami podchodzi i głaszcze go po głowie, takie widoki rozczulają. Zdarzają się momenty, kiedy chce mi niestety za bardzo pomagać np. zmieniać pieluchę lub nosić na rękach. Jednak i w takich chwilach znajduję rozwiązanie, proszę go, żeby podawał mi mokre chusteczki lub trzymam Stasia razem z nim. Radość Jasia z tego, że może pomóc jest wielka. Nadal jest troszkę zazdrosny, bo położenie Stasia w jego łóżeczku nie wchodzi w grę (uffff...że kupiliśmy nową kołyskę) od razu spotykamy się ze sprzeciwem. I oczywiście, kiedy siedzę i trzymam malucha na rękach on też przychodzi na przytulasy.

Dla mnie najważniejsze jest to, żeby Jaś nigdy nie czuł się odtrącony albo "mniej ważny". Staram się poświecić mu jak najwięcej czasu, pozwalam pomagać i ciągle tłumacze, że Staś to jego młodszy braciszek i bardzo go kocha. Myślę, że taka mała różnica wieku między dziećmi też jest poniekąd plusem, Jaś i tak nie będzie pamiętał jak to było, kiedy miał rodziców na "wyłączność". Powoli wchodzi w nową rolę, którą postawiło na jego drodze życie, rolę starszego brata.